Op weg naar een vruchtbare samenwerking tussen osteopathie en de reguliere zorg

Explorerend onderzoek naar de gevolgen van adhesies na een
keizersnede, en het draagvlak voor een samenwerking tussen
osteopathie en de reguliere zorg in de diagnostisering en behandeling ervan.

M. Arriëns
F. Crijns

De sectio caesarea is in veel landen tegenwoordig de meest voorkomende abdominale chirurgische ingreep. Adhesies zijn een veelvoorkomende complicatie van abdominale chirurgische ingrepen. Hoewel er veel onderzoek is gedaan naar adhesies als gevolg van buikoperaties, is er nog relatief weinig bekend over adhesies als gevolg van een sectio caesarea en mogelijke complicaties daarvan. Wat betreft de diagnose en behandeling zijn deze nog niet optimaal. Daarbij lijkt het erop dat een multidisciplinaire aanpak gewenst is om de problematiek effectief te kunnen aanpakken.

In deze thesis is onderzocht wat de huidige diagnose en behandeling van adhesies na een sectio caesarea zijn, zowel vanuit de osteopathie als de reguliere zorg. Daarnaast is onderzocht in hoeverre er onder beide groepen behoefte bestaat aan samenwerkingen in de behandeling van adhesies na een sectio caesarea. De hoofdvraag die daarbij gesteld is, luidt: in welke mate is er draagvlak binnen de osteopathie en reguliere zorg voor een samenwerking waarbij osteopathie wordt ingezet bij de behandeling van adhesies als gevolg van een sectio caesarea? Om de hoofdvraag te beantwoorden zijn er zeven doelstellingen opgesteld.

Er zijn interviews gehouden met dertien experts op de gebieden van gynaecologie en adhesie. De interviews geven een inzicht in de huidige situatie in Nederland, aangevuld met een voorbeeld van samenwerking tussen reguliere zorg en osteopathie in België. De onderzoeksresultaten zijn geanalyseerd en gepresenteerd om de lezer een duidelijk beeld te geven van het onderwerp.

Uit de interviews is naar voren gekomen dat er in de wetenschap nog weinig bekend is over de oorzaken van adhesies en de klachten die ze kunnen veroorzaken na een sectio caesarea. Osteopaten geven aan dat er veel klachten zijn waarbij zij denken aan een adhesie als mogelijke oorzaak, maar erkennen ook dat dit zonder wetenschappelijke onderbouwing moeilijk met zekerheid te zeggen is. Daarnaast stellen de osteopaten geen diagnose en spreken dus enkel van een vermoeden van adhesie.

Ook blijkt uit de interviews dat er op individueel vlak reeds samenwerkingen bestaan tussen osteopaten en reguliere zorgverleners. Op organisatorisch vlak bestaan deze samenwerkingen echter nog niet. Er is vanuit beide groepen interesse in het opzetten van samenwerkingen. Er zijn daarbij een aantal uitdagingen die deze samenwerkingen tot nu toe in de weg staan: communicatie vanuit osteopathie naar de buitenwereld toe vertelt momenteel geen helder en consistent verhaal, osteopathie is niet erkend, en er is gebrek aan adequate nazorg voor kleine bekkenproblematiek.

Twee zaken worden het meest genoemd in het kader van stappen die nodig zijn om een samenwerking tussen de belanghebbenden op te zetten: wetenschappelijk onderzoek vanuit de osteopathie en betere communicatie vanuit de osteopathie. De onderzoekers stellen in de suggesties een drietal stappen om daar te komen: ontwikkeling van een consistent en helder verhaal met betrekking tot de visie en standpunten van osteopathie, het geven van voorlichting door osteopaten aan reguliere zorgverleners, en het huidige onderzoek voortzetten door het opzetten een pilotstudie.

Oktober 2024

Afstudeeropdracht Research Plan CIG

131

adhesies, sectio caesarea, chirurgie, osteopathie, regulier, operaties